یکی بود یکی نبود زیر این گنبد نیلی، در آب های کبودِ خلیج فارس، پری زادی * زندگی می کرد که در زیبایی و دانایی سرآمدِ روزگار بود. همه ی ناوخدایان و دریانوردان ِ جوان و پیر، از گوشه و کنارِ این جهانِ پهناور در پی ِ به دست آوردنش چه تقلاها که نکردند، چه حسرت ها که با خود به قعرِ دریا نبردند!

نگو که قرن ها پیش از این هم اودیسئوس ِ یونانی، واسکودوگاما و فردیناندو ماژلانِ پرتقالی، کریستف کلمبِ اسپانیایی و آمریکووسپوسِ ایتالیایی، با گوشه ی چشمی به آن موجود ِ دست نیافتنی، از ساحلِ امنِ عیش، به اقیانوس های خطر و آب های سرگردان لنگر برگرفته اند. گو این که سرزمین های بسیاری هم کشف کرده باشند! و چون «اهل ِ هوا» به «زار» و نزاری هم، کف برلب، گرفتار آمده باشند، اما کدام یک، به آن آرزویِ جمیل دست یافت؟ گو هیچکدام وا...!

اما بشنوید ماجرای الف ـ شاعری که از مال دنیا، جز سری سودایی و اندکی «سحرِ حلال» در چنته، هیچ نداشت، ولی چرا! یک قلاب کوچک هم داشت که با آن، به خرچنگ ها و ماهیانِ پشت قرمز و پر زرد و سینه سپید و خال مخالی غذا می داد.

روزی ناگهان نخِ قلاب به چپ و راست کشیده شد. چیزی که انتظارش نمی رفت، اما به هر حال اتفاقی بود که داشت می افتاد. دریا از سویی و الف ـ شاعرِ ما از سویی به کارزاری تن به تن، درگیرِ هم شدند عرق ریزان!

اندک اندک سستی به دریا رخ نمود و نخِ قلاب را الف ـ شاعر از آب کشید و کشید تا یکی دو بغل ماند، ناگهان آن پری زاده با لبخندی به شکفتگیِ اناری میخوش، نیمه ی ماهیانه اش را بر سطحِ آب کوبید و در پلک به هم زدنی، ناپدید شد.

راستش وادی حیرت که می گویند، همان سرزمین وحیِ شاعران ِجهان است ریز و درشت! که گاهی از روی کرامت، شاعری چون سنایی، عطار یا مولوی و حافظ، شاید دمی رخصتِ دیدارش را به مراد یا مریدی داده، اگر چه به قول سعدی: احوال ما برق جهان است/ دمی پیدا و دیگر دم نهان است. ورنه اصلا و ابدا که پشیمنه پوشی، عارفی، زاهدی، ... بی ایما و اشاره ی شاعری به کوره دهی از عشق، راه برده باشد، ـ حاشا!

الف ـ شاعرِ ما هم، غرقه در بحرِ حیرتِ خود، وقت و بی وقت، نشسته بر کرانه های مرجانی، آن «مِرمَید» mermaid  یونانی را آواز می داد: آراکیا! آراکیا!

ماجرای صیدِ آن پری زاده اما به سحرِ عشق، رازی ست در «منظومه ی رویاهای مرجانی»!

آناهیتا فریدمند

• «عمیق ترین معنای قصه های پریان، مانند همه ی آثار بزرگ هنری، در نظر هر فرد و در نظر همان فرد در لحظات مختلف زندگی اش، متفاوت است.» افسون افسانه، نوشته ی برونو بتلهایم، ترجمه ی اختر شریعت زاده، انتشارات هرمس. /م