اتحاد خبر: با توجه به گذشت بیش از پنج سال از استقرار دولت، نگرخواهی تحت عنوان ارزیابی کارنامه ی دولت از فعالین سیاسی و اجتماعی استان بوشهر صورت گرفته است. در این نگرخواهی دو پرسش در خصوص ارزیابی عملکرد دولت و همچنین عوامل تاثیرگذار در موفقیت ها و ناکامیهای دولت پرسیده شده است که افراد نظرات خود را در این باره به رشته ی تحریر درآورده اند. در بخش اول از این نگرخواهی پاسخ "مختار کردی" را می خوانید:

مختار کردی*

برای بررسی کارنامه دولت ابتدا باید به توقع و خواسته هایمان از دولت بنگریم و بسنجیم که چه اندازه در تحقق آنها موفق بوده و یا حتی کوشش نموده است.

شاید توقع بدنه و به ویژه جوانان حامی اصلاحات از دولت یازدهم آنچان ایده آل و آرمانی نبوده اما در مورد دولت دوازدهم چنین نیست. طبیعتا دولتی که رئیس آن پس از رد شدن گزینه های بی شمار توسط شورای نگهبان و با وعده های امیدوار کننده وارد رقابت های انتخاباتی شد، حمایت همه جانبه اصلاح طلبان را کسب کرد و با آراء بسیار بالا به موفقیت و پیروزی رسیده، توقعات بسیاری را نیز به وجود خواهد آورد. توقعاتی که انتظارشان می رفت.

دولت کار خود را به نوعی توفانی آغاز کرد و با دیگر مسئولین دچار درگیری لفظی شد، اگر چه صرف وجود اختلاف نظر در بیان نشانه تغییرات و اصلاح نیست اما کوچکترین نشانه هایی می توانست امید به تغییر را بیش از پیش کند. این امیدواری اما کاملا متفاوت با کابینه دوم حسن روحانی بود. کسانی که پس از سر و سامان نسبی به سیاست خارجی امید به تغییر در سیاست داخلی و همراهی بیشتر با اصلاحات داشتند اما با معرفی کابینه به مجلس دچار حسی اگر نگوییم خیانت اما ناامیدی شدند. دولت هرچند که دربیان خود را حامی اصلاح نشان داد و واکنش های مثبتی را به دنبال داشت، اما این امید بیش از حرف و ظاهر نبود و در عمل شاهد همان رویه سابق بودیم. رویه ای که امید به تغییر آن بیست و چهار میلیون ایرانی را در حمایت از روحانی به پای صندوق ها کشاند.

پس از حوادث دی ماه این اختلاف نظر بین دولت و طرفداران اصلاح نمود بیشتری پیدا کرد. نمی توان منکر شد که قسمتی اعظمی از بدنه حامیان دولت جدا شدند و به منتقدین سرسخت دولت پیوستند اما از طرفی مخالفین در زمان انتخابات دولت، کم کم به دوستان دولت تبدیل شدند.
ایراداتی که حسن روحانی و کابینه او به مخالفین به ویژه دولت قبل میگرفت کم کم وارد دولت او نیز شد و خود نیز جلودار ایرادات قرار گرفت. نمیتوان از وجود بحران ها و مشکلات متعدد داخلی و خارجی دولت گذشت و توقع بی جایی نیز از دولت نداشته ام اما انتقادپذیری شاید کمترین توقع حامیان او بود که در جریان ماه های اخیر کم کم از بین رفته است. اولین خواسته از یک اصلاح طلب انتقاد پذیری اوست که با توجه به بی اعتنایی و بعضا برخوردهای اخیر با فعالین سیاسی و مدنی بویژه از سوی دولت نشان از بین رفتن آخرین همبستگی هایش با حامیانش دارد.
ساده انگارانه است اگر بگوییم دولت اختیار و همراهی کامل دیگر مسئولین را داشته اما نتوانسته در زمینه های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی موفق شود و پوشیده نیست که دولت در پیاده سازی برنامه های خود به ویژه در حوزه اقتصادی با مشکلات بی شمار داخلی مواجه بوده که قسمت زیادی از آن به دلیل رویه غلط در دولت های گذشته بوده است.

در دو سال اخیر شاهد صدها و شاید هزاران تجمع صنفی و کارگری کوچک و بزرگ در کشور بوده ایم، کارگاه های و بنگاه های اقتصادی بسیاری به تعطیلی کشیده شده است، بیکاری روزافزون، عدم وجود ثبات اقتصادی، فساد افسارگسیخته، برخورد خشن و سخت با معترضین که درنهایت منجر به بی اعتمادی مردم به دولت شد شاید بزرگترین فرصت از دست رفته این دولت بود که می شد توقع آن را داشت. دولتی که از حمایت مردم نتوانست استفاده کند و خواسته های آن ها را عملی سازد لاجرم باید با بی اعتمادی و عدم همراهی مردم برنامه هایش را پیش ببرد که کمتر میتوان انتظار موفقیت داشت مگر با معجزه ای از سوی دولت. جامعه ای بی اعتماد به دولت، مسیری مشخص و مرحله به مرحله را پیموده است و دولت برای بازگرداندن این اعتماد از دست رفته می بایست قدم به قدم راه خواسته های جامعه را دنبال کند که همان اصلاح فوری و شفافیت در امورد نخست اقتصادی و سپس سیاسی است و غیر از نمی توان امید چندانی به موفقیت دولت داشت.

با توجه به موارد گفته شده مشخص است که بنده عملکرد دولت را منفی و شکست خورده ارزیابی میکنم، حتی در طرح هایی نظیر نظام سلامت و فکر می کنم دولت دوم روحانی تا اینجا نه تنها موفقیتی که نظر مثبت جامعه را نیز به دنبال داشته باشد نداشته، بلکه اندک موفقیت های دولت یازدهم را نیز کمرنگ و حتی از بین برده است.

*فعال سیاسی