قاسم تنگسیرنژاد

«صاحبان قدرت دوست دارند شما روی صندلی به رخوت لم بدهید و احساسات تان را روی صفحه نمایشگر بریزید. بیرون بروید. جسم تان را به جاهای ناشناخته ببرید و با آدم های غریبه دمخور شوید. دوستان تازه بیابید و با آن ها همراه شوید.»   

تیموتی اسنایدر، شاید نخستین نقدی که متوجه این نوشته گردد، این باشد که در این شرایط عجیب و غریب، بحران ارز و آب و برق، سخن گفتن از وضعیت فرهنگ و هنر چه ضرورتی می تواند داشته باشد؟ آن جایی که مردم برای به دست آوردن بدیهی ترین امکانات زندگی به کف خیابان می آیند، به راستی چه کسی می تواند دغدغه طرح مسائل فرهنگی و هنری را  داشته باشد؟ در پاسخ به این پرسش ها لاجرم به یاد  نوشتاری از مصطفی مهرآیین می افتم.

او در جایی نوشته است : «کافکا معتقد بود کسی که در زمان حیات خود نتواند با زندگی کنار آید نیازمند دو دست است : دستی که نومیدی را کمی از سرنوشتش دور کند و دستی که با آن بتواند تند تند بنویسد. به همین دلیل معتقد بود این چنین فردی به طور هم زمان در زندگی اش مرده و زنده واقعی است. هانا آرنت مبتنی بر همین ایده معتقد بود وقتی در عصر ظلمت و شر زندگی می کنیم و با یک زندگی ویران روبه روایم، نیازمند همین دو دست دست هستیم : دستی که ما را زنده نگه دارد و و نگذارد خودکشی کنیم و  دستی که با آن بتوانیم در میان خرابه های ویرانه بگردیم و اندک چیزهای خوب باقی مانده را پیدا کنیم و آن ها را مایه امید خود کنیم.» با تکیه بر این گزاره بر خود لازم دانستم به جناب آقای محمدباقر سعادت، نماینده محترم مردم دشتستان در مجلس شورای اسلامی نکاتی را متذکر شوم. تا ایشان در این خصوص به افکار عمومی و جامعه هنری دشتستان پاسخ دهند که «میراث ایشان در این سه سال برای هنرمندان دشتستان چه بوده و ایشان چه اقداماتی در این خصوص انجام داده اند؟» پیش از آنکه ایشان به این سوال پاسخ دهند، شواهد نشان می دهد  میراث ایشان تنها یک نشست بی نتیجه بوده و دیگر هیچ. در ادامه به دلایل خود برای طرح این ادعا خواهم پرداخت.

جناب آقای سعادت پس از گذشت یک سال و نیم از عمر نمایندگی خود، در تیرماه سال گذشته نشستی با هنرمندان در محل مجتمع فرهنگی هنری شهید شاهینی برازجان داشت که به خاطر کمبود وقت برای دعوت از هنرمندان، افراد زیادی در این جلسه غایب بودند. با صرف نظر از اینکه با تاخیر بیش از یک ساعته شخص ایشان تعدادی از هنرمندان جلسه را ترک کردند، هنرمندان باقی مانده در این جلسه بی پرده و صریح گلایه ها و مشکلات شان را با وی در میان گذاشتند.

ایشان در پاسخ به دغدغه های هنرمندان، 40 دقیقه، به تفصیل، به ایراد سخنرانی درباره اقدامات خود در حوزه های آبیاری قطره ای نخلستان های دشتستان، عملیات اجرایی و نحوه برخورد با پیمانکار سد دالکی، تهدید به تحصن در سازمان برنامه و بودجه و شیوه های مختلف جذب اعتبار برای احداث راه آهن دشتستان پرداختند. جناب آقای سعادت در پایان جلسه گفتند : «حدود 9 میلیارد ریال اعتبار برای تکمیل فاز دوم مجتمع فرهنگی هنری شهید شاهینی برازجان اختصاص داده شده است. همچنین حدود 5 میلیارد ریال نیز برای تجهیز اماکن فرهنگی شهرستان تخصیص یافته که با آن می توان نواقص موجود در این مجموعه را برطرف کرد.»ایشان در ادامه افزودند : «به طور جدی پیگیر احداث پلاتو در برازجان بوده و از استاندار این موضوع را خواهم خواست. ان شالله با حمایت استاندار امسال شاهد احداث پلاتو خواهیم بود. » بیش از یک سال و اندی از این جلسه می گذرد و هیچ پلاتویی در برازجان احداث نشده است. ایشان به جامعه هنری دشتستان بفرمایند آیا با استاندار در این باره مذاکره ای شده است یا نه؟ اگر مذاکره ای شده نتیجه آن چه بوده است؟ از ابتدای دولت دولت روحانی تاکنون بارها و بارها به صورت مکتوب و شفاهی این مطالبه را از مسئولان دولت در استان و شهرستان داشته ایم.

اما هر بار پاسخ یکی بود. مجلس قانونی مصوب کرده که به ما اجازه نمی دهد پروژه جدیدی تعریف کنیم. حال سوال اینجاست. استاندار محترم روز پنج شنبه 18 مردادماه در جشن هزارگان نشریه اتحاد جنوب اعلام کردند در هفته دولت کلنگ سالن هزار نفری برازجان بر زمین زده خواهد شد. چه خبری مسرت بخش تر و بهتر از این؟ اما جناب آقای سعادت شما به عنوان نماینده مردم بفرمایید آیا احداث این سالن با مصوبه مجلس همخوانی دارد یا خیر؟ اگر همخوانی دارد و در این مصوبه تبصره ای برای چنین مواردی وجود دارد، چرا برای احداث پلاتو این مصوبه را علم می کردند و اجازه شروع پروژه را نمی دادند. اگر هم پاسخ منفی است، جنابعالی برای جلوگیری از این بی قانونی چه اقدامی انجام داده اید؟ هرگز قصد ندارم در این نوشتار از ضرورت وجود یک پلاتو در بزرگترین شهرستانِ استان چیزی بنویسم. لازم به ذکر است دشتستان، تنها شهرستان در استان است که صاحب پلاتو نیست. زیرا به خاطر تکرار بیش از حد این موضوع در مقاطع مختلف، از حوصله ما و شما خارج است و نوشتن درباره آن، بی شک توضیح واضحات است. همچنین همه هنرمندان از نحوه هزینه کرد اعتباراتی که جناب آقای سعادت در آن جلسه بیان کردند بی خبر هستند. لذا از نماینده محترم مردم دشتستان در مجلس می خواهم در گزارشی به جامعه هنری دشتستان بفرمایند،  در چه محل هایی این مبالغ هزینه شده اند.

جناب آقای سعادت لطفا به مردم و هنرمندان بفرمایند، اقدامات ایشان در راستای احداث نگارخانه در برازجان چه بوده و به کجا رسیده است؟ شهردار محترم برازجان روز دوم بهمن ماه سال گذشته در مراسم افتتاحیه تماشاخانه استاد عباس زاده اعلام کردند : «زمینی در محل روبروی بیمارستان مهر برازجان را به نگارخانه اختصاص داده ایم و فونداسیون این مجموعه نیز احداث شده است. این نگارخانه توسط شهرداری برازجان احداث خواهد شد.» پس از آن فرماندار محترم دشتستان گفت : «همین امروز و نه فردا مبلغ 100 میلیون تومان برای این کار به شهرداری اختصاص خواهم داد، به شرطی که تا هفته آینده ستون های این نگارخانه احداث شود.» همچنین مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر نیز گفت : «در تجهیز این مجموعه نهایت همکاری را خواهیم داشت.» شهردار برازجان برای به ثمر رساندن این طرح از فرمانداری و سایر دستگاه های مربوط تقاضا کرد تا به ایشان و مجموعه شهرداری یاری رسانند. موضوع احداث نگارخانه در شهرستانی که قطب هنرهای تجسمی استان و حتی جنوب کشور است، با هنرمندان متعددی که هر کدام دارای عناوین متعدد ملی و بین المللی هستند، چقدر دغدغه نماینده مردم دشتستان در مجلس است؟ ایشان برای اینکه هنرمندان چیره دست این دیار، محلی برای ارائه آثارشان داشته باشند، چه تلاشی کرده است؟ چه نتیجه عملی به همراه داشته است؟ ایشان چقدر این فرصت کم نظیر را غنیمت شمرده و به اجرای این طرح کمک کرده است؟ جامعه هنری دشتستان بی صبرانه منتظر پاسخ های ایشان است. بی شک هنرمندان و ورزشکاران بهترین راه برای حضور غرور آفرین و افتخار آمیز دشتستان در سطوح ملی و بین المللی هستند.

در فاز دوم مجتمع فرهنگی و هنری شهید شاهینی برازجان، سالنی تحت عنوان آمفی تئاتر، با چند میلیارد تومان هزینه احداث شده اما تکمیل نمی باشد. این سالن سالیان درازی نیمه کاره رها شده است. همه کارشناسان امر به این موضوع معترف اند که این سازه اساسا یک سالن سینماست که به جای سالن آمفی تئاتر به هنرمندان قالب شده است. جناب آقای سعادت چقدر از این موضوع اطلاع دارند؟ آیا تاکنون از مدیران راه و شهرسازی استان به عنوان دستگاه متولی امر، سوالی پرسیده شده که چرا چنین سازه ای احداث گردیده است؟ چه کسی نقشه آن را به عنوان آمفی تئاتر تایید کرده است؟ اگر سوالی در این خصوص پرسیده شده، بفرمایند مدیران چه پاسخی داده اند؟ نماینده محترم از مدیر دفترش، که سال ها کارنامه درخشانی در مدیریت فرهنگ و هنر دشتستان دارند بپرسند مشخصه های یک سالن آمفی تئاتر چیست؟ محل قرار گیری ستون ها، زاویه شیب صندلی ها، اندازه، نوع و زوایه قرار گرفتن سن نسبت به تماشاگران و امکانات یک سالن آمفی تئاتر چیست؟ قطعا پاسخ های ایشان با مشخصات ساختمان موجود در فاز دو مجتمع فرهنگی هنری، فرسنگ ها فاصله دارد.

حمایت از برنامه های فرهنگی و هنری شامل اجراهای تئاتر، کنسرت های موسیقی، نمایشگاه های نقاشی و عکاسی و جشنواره های مختلف ادبی و هنری تنها به اجازه برگزاری آنها محدود نمی شود. همه می دانیم اجازه برگزاری این برنامه ها در چارچوب قانون «وظیفه ذاتی» دولت و نهادهای مسئول است. پس مجوز برگزاری یک برنامه فرهنگی و هنری را به عنوان حمایت از آن برنامه قلمداد نکنیم. همگان معترف اند در این موقعیت گروتسک سیاسی و اقتصادی موجود کنونی، همین که هنرمندی از جیب خودش اثری تولید و اجرا می کند عملش باید یک شاهکار محسوب شود و تا حد امکان از آن حمایت شود. نه اینکه همه به تماشا بنشینند تا شاهد زیان مالی برای هنرمندان باشیم. جناب آقای سعادت بفرمایند در راستای حمایت مالی از برنامه های فرهنگی چه اقداماتی انجام داده اند؟ آیا از دستگاه های مختلف درخواستی برای این موضوع داشته اند؟ اگر داشته اند نتیجه چه بوده است؟

همه موارد ذکر شده تنها گزیده ای بسیار مختصر از مشکلات هنرمندان دشتستان است که پاسخی به آنها داده نشده است. در این نوشتار تنها به همین موارد بسنده می شود و سایر مشکلات و مطالبات را به نوشتارهای آینده موکول می نمایم. گرچه رفتار جناب آقای سعادت  - حداقل در برابر جامعه هنری – بیش از آنکه به نماینده مردم شبیه باشد به سخنگوی دولت شبیه بوده است. اما هنرمندان هنوز امیدوارند پاسخ های قانع کننده ای از ایشان دریافت کنند. امیدی که نمی دانم واهی است یا نتیجه مند. کمترین فایده ای که برای این یادداشت متصور هستم آن است که هم جناب آقای سعادت فرصتی خواهند داشت تا عملکردش را به جامعه هنری گزارش دهند و هم هنرمندان خواهند دانست نماینده آنها در مجلس چقدر دغدغه فرهنگ و هنر داشته و چگونه پیگیر حقوق از دست رفته شان بوده است. مجددا تاکید می کنم جامعه هنری دشتستان بی صبرانه منتظر پاسخ های ایشان خواهد ماند. البته امیدوارم پاسخ های ایشان از جنس «فرهنگ و هنر خودش متولی دارد، بروید از آنها بپرسید» نباشد.

پی نوشت :
-    منبع تمام نقل قول ها خبرهای مندرج در سایت اتحاد خبر می باشد.