مجتبی ابراهیمی:

اگر هدف ایجابی حیات بشر را رسیدن به کمال قرار دهیم برای رسیدن به این هدف نیاز به ابزاری در جهت فراهم آوردن زمینه کمال به صورت متوازن در بین آحاد بشر، ضروری به نظر می رسد.
ایرانیان از دیرباز با مفهوم جامعه و سعادت در قالب یک مجموعه واحد و متوازن آشنا بوده اند ولی متاسفانه به سبب رخدادهای تلخ تاریخی تاثیر گذار، برعکس جوامع غربی که در مسیر رسیدن به این غایت کمال افزا بوده اند، در مسیر واگرایی و پاشش این مفهوم در جامعه قدم بر داشته اند.
تلاش های بسیار بزرگان و مفاخر علمی و فرهنگی ما در تمام اعصار آن بوده و است که بازآفرینی این حس کمال گرایی را در روح ایرانیان احیا نمایند و در این مسیر و به فراخور داشته خود هر یک به ابزاری بر این پیکره نقشی مانا نگاشته اند.
از لوازم مهم رسیدن به کمال اجتماعی در عصر حاضر، گذشتن از فرهنگ تک گویی و رسیدن به گفتمانی ست که در تمایز با مجادله و مناظره و موعظه به دنبال شکل دهی چهارچوبی از درک متقابل و قابل انتقال از طرفین مباحثه است. پیشتر از این، کتاب به عنوان عنصری که ماهیت مینوی نیز داشته است و تا سر حد اعجاز در میان امت ها بالا رفته,،نقش اصلی را در تعلیم این مفهوم داشت.
اما در این میان خصلت تحت تاثیر قرار دادن و مغلوب کردن یک نویسنده در نشر یک اثر به شکل سانسور یا سفارش نگاری، تهدید بزرگی را متوجه جوامع در حال حرکت فکری و اجتماعی کرد که در بطن خود کماکان خواستار همان تک صدایی و تک گویی کانالیزه شده بود.

با شکل گیری جامعه مدرن و افزوده شدن پیش نیازهای اجتماعی به سبب گسترش حوزه شناختی جوامع، لزوم شکل گیری عنصری مختصرتر و جامع تر در بین جوامع شکل گرفت و این نقش را رسانه با پیشگامی جرائد اولیه بر عهده گرفت. روزنامه ها نیز همچون تمامی دیگر ابزار زاده ی خلاقیت بشر در طول زمان دستخوش تغییرات بسیار گردید و مسیر تعالی مفهوم و رسالت ذاتی خود را تا بدانجا رساند که در متعالی ترین تعریف زندگی اجتماعی بشر کنونی، یعنی دموکراسی, یکی از ارکان مهم استقرار و استمرار این اندیشه و سبک زندگی اجتماعی گردیدند.
اما در این میان و به رسم همیشه تاریخ برای گذر از تک گویی و تک صدای که از استبداد اندیشه و تخدیر تفکر سرچشمه می گیرد، همیشه پیشگامان رسانه ای در تمامی جوامع با مشکلات بسیار و سنگ اندازی های فراوان، اعم از روانی و مادی، مواجه بوده اند که گذر از این سنگلاخ برای دستاویز شدن به دامنه های قله کمال و تعالی، روحی بزرگ و همتی والا را می طلبد.

در غیاب این رکن دموکراسی و در جوامعی مبتنی بر فرهنگ یا غلبه تک گویی عمده گرایش به استبداد و اقتدارگرایی است. فلذا به همان میزان که حوزه عمومی توسط گردانندگان فکری جامعه محدود و اشغال می شود، رابطه روشنفکران و مردم نیز مسدود شده و جدایی از مردم گسترده تر و عمیق تر می گردد. در این تک گویی تجویزگرانه، حقیقت درباره هر موضوع حیاتی امری ازلی و قطعی و در اختیار تک گوست. تک گو خود را مالک حقیقت می داند، نه مشتاق و جوینده آن. هر فرهنگی به ویژه نوع ایدئولوژیک سنت گرای آن این باور را در خود می پرورد که حامل حقایق قطعی و جاودان بوده و از همین موضع است که با سایر تفکرات با ستیزه جویی و سلطه طلبی برخورد می کند.
چون ماهیت رابطه تک گو یک سویه بوده و پرسشگری را غیرممکن می سازد، زیرا که پرسشگری در یک رابطه دوسویه امکان پذیر است. هدف جامعه و مدیریت تک گو صرفا به خدمت گرفتن است نه پاسخگویی به نیازها و خواسته های مردم. تک گو هدایت می کند و مخاطب منفعل بوده و هدایت می شود. تک گو مدعی بوده که کلام آخر را می زند، و کلام آخر همواره کلام سلطه بوده به این دلیل که هیچ کلام آخری در عصر اصولی شدن فلسفه شکیات وجود ندارد. تک گویی تحقیر انسان و تنزل انسانیت اوست. این نوع تک گویی، مخصوص جوامعی است که در عرصه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی چندان پیشرفتی نکرده و به قول کانت: فرد از نابالغی به تقصیر خویشتن خود به در نیامده است.
در پایان و در مقام نتیجه گیری از این مقال، بر آن هستم که از انسان های بزرگ و والا اندیشی که با تفکر زلال و متعالی خود با به جان خریدن تمامی مصائبی که در این مسیر وجود دارد، طی بیست سال و در گرماگرم تغییر نسل توامان با تغییر بینش عمیق مردم دیارم، دشتستان عزیز، از خود حقیقی و حقوقی شان ایثار کردند و در سایه گسترش این رکن آزادی و تعالی خواهی دیارم بستری برای بالندگی جوانان و مامنی برای قلم نگاری و مانایی بزرگان این خطه فراهم آوردند تشکر کنم و رسیدن به هزارگان جاوید جریده فخیمه اتحاد جنوب را به تمامی این دوستان و خصوصا جناب صابری بزرگ تبریک گفته و به این صورت گوشه ای بی زاویه از خدمات ایشان را ارج نهاده باشم.
باشد که در سایه آفریننده لوح و قلم همیشه مانا و پیروز باشید.

پی نوشت:
- در تمامی طول متن منظور از تک گو یا تک گویی، سیستم یا مدیریت منبعث از این تفکر می باشد و از جایگاه حقیقی برخوردار نیست.